Επιστροφή από την άβυσσο

Περνώντας μέσα

από τις μαινόμενες θύελλες

της πιο βαθιάς νύχτας,

όλα είναι βυθισμένα στο σκοτάδι.

Η ελπίδα χάνεται

η απελπισία βασιλεύει τώρα

στο βασίλειο του Θανάτου.

Στη σπειροειδή δίνη

της πιο μαύρης τρύπας,

το ατελείωτο τούνελ

δεν οδηγεί πουθενά.

Η σύγχυση κυριαρχεί,

δεν υπάρχει ανάπαυση,

κανένα στήριγμα.

Καθώς πεθαίνω και πεθαίνω

ατελείωτα,

αφήνονας συνέχεια

ότι αγαπούσα κάποτε.

Αναρωτιέμαι πως

το δημιούργησα αυτό;

Είναι όλα όσα βλέπουμε έξω

αληθινοί καθρέφτες της ψυχής μας;

Δεν γίνεται

οι καθρέφτες που βλέπουμε

μερικές φορές

να είναι διαστρεβλωμένοι

για να δοκιμάσουν

τη σιγουριά μας για τον Σκοπό

και την καθαρότητα του oράματος;

Καθώς περνάμε

αυτό το στάδιο

της μύησής μας -

χάνοντας όλα

και όλους,

βυθισμένοι στην απελπισία,

πέφτουμε και καιγόμαστε.

Ακόμη μια μαύρη τρύπα

από την οποία περάσαμε

και βγήκαμε

σαν διαδοχή

από κολάσεις χωρίς έλεος.

Διαλυόμαστε

και σφυρηλατούμαστε,

διαλυόμαστε και σφυρηλατούμαστε.

Και όμως,κάτι παραμένει

όταν τελικά αναδυόμαστε.

Κάτι επιζεί,

μαθήματα μαθαίνουμε.

Το πλανητικό σώμα

γίνεται ελαφρύτερο από όλα αυτά

που έχουμε μετουσιώσει.

Ανοίγοντας τα μάτια μας

κοιτάμε τα απομεινάρια

από τις παλιές τρυκυμίες,

απορώντας με την επιβίωσή μας,

με δέος που το Φως παραμένει

και σαν παιδί που έγινε σοφό

σηκωνόμαστε και ξεκινάμε από την αρχή.

Η Θεραπεία του Ωρίωνα , ΕΛ - ΑΝ - ΡΑ

ΣΟΛΑΡΑ