Αυτό το "κάτι"... που λείπει...

Έχουμε ξεχάσει ποιοι αλήθεια είμαστε ... παραμείναμε όμως και μέσα στη λήθη μας ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ.

Ασυνείδητοι Δημιουργοί γιατί έχουμε ξεχάσει επίσης, ότι δημιουργούμε ότι βαθιά πιστεύουμε.

Έτσι έχουμε πιστέψει ότι είμαστε, κάτι που δεν είμαστε, και το έχουμε δημιουργήσει.

Βιώνουμε λοιπόν αυτό που δεν είμαστε, και εξαιτίας του ότι το βιώνουμε, έχουμε πιστέψει, ότι αυτό είμαστε ακόμη πιο βαθιά, και το αναπαράγουμε.

Βιώνοντας επαναλαμβανόμενα αυτό που δεν είμαστε, και για αυτό, νοσταλγούμε βαθιά αυτό που είμαστε, τραγικά φορές, - μη γνωρίζοντας τι ακριβώς νοσταλγούμε.

Επινοούμε λοιπόν κάτι, που του προσδίδουμε τόση αξία, ώστε πιστεύουμε ότι όταν θα το αποκτήσουμε η νοσταλγία θα ικανοποιηθεί, θα γιατρευτεί.

Έτσι βρίσκουμε τον εαυτό μας να κυνηγάει αέναα αυτό το κάτι, ή μια σειρά από κάτι, που έχουμε πιστέψει ότι αυτό ή αυτά, θα γιατρέψουν αυτόν τον αόριστο βαθύ πόνο της νοσταλγίας μας, τελικά τον πόνο της λήθης μας, Λήθη στην οποία δεν γνωρίζουμε καν ότι βρισκόμαστε.

Και αυτό έως ότου... εκπληρώσουμε κάποια από αυτά τα κάτι που κυνηγούσαμε, και αφού νιώσουμε μια μικρή ή μεγαλύτερη ικανοποίηση, όχι πολύ αργά συνειδητοποιούμε ότι αυτή η νοσταλγία είναι ακόμα παρούσα.

Και τότε ή βάζουμε έναν άλλον στόχο, ακόμη πιο δύσκολο, έως και άπιαστο, πιστεύοντας ότι όσο πιο μακρινό είναι ΑΥΤΟ τόσο πιθανά να έχει αυτή την αξία που μπορεί να γεμίσει, αυτό το απροσδιόριστο θα έλεγε κάποιος κενό. Ή απλά δημιουργούμε ένα όνειρο πολύ επιθυμητό, - έτσι λέμε στον εαυτό μας - όμως παράλληλα κάτι μέσα μας και στις δύο περιπτώσεις επινοεί και δημιουργεί καταστάσεις που διασφαλίζουν ότι δεν πρόκειται ποτέ αυτό να εκπληρωθεί για να μην βαθιά απογοητευτούμε όταν αυτό συμβεί. 'Η μπορεί άλλες φορές δύσκολα, άλλες εύκολα να εκπληρώνουμε ότι στοχεύουμε και συνεχίζουμε να ανανεώνουμε αυτά τα κάτι, γιατί η νοσταλγία παραμένει.

Και ναι κάποιες άλλες φορές, νιώθουμε ότι αυτό που ορίσαμε, ότι θα γέμιζε το κενό μας, το βρήκαμε! και πριν καλά καλά το γευτούμε η "άδικη μοίρα" το πήρε μακριά μας,. Σε αυτήν την περίπτωση συχνά προβάλουμε αυτή τη νοσταλγία στην απώλεια αυτού. Πολύ συχνά τείνουμε να προσκολλιόμαστε σε αυτήν την εξήγηση της βαθιάς νοσταλγίας και περιφερόμαστε ως τραγικές και δραματικές περσόνες στη ζωή μας.

Κάποιοι από εμάς, μπορεί σχετικά σύντομα, κάποιοι πιο αργά, απογοητευόμαστε από την παραπάνω διαδικασία. Και μια αίσθηση ματαιότητας και κυνισμού τελικά διαποτίζει τον εαυτό άρα και τη διάθεσή μας, τη ζωή μας.

Το σίγουρο είναι ότι σχεδόν όλοι μας, με όποιον τρόπο και αν κινείται στη ζωή του ο καθένας από εμάς, κάπου στο βάθος ή όχι και σε τόσο βάθος.... αισθανόμαστε ότι κάτι λείπει... Κάτι βαθύ και ουσιαστικό, σαν να έχουμε χάσει τον καλύτερό μας φίλο. Τον πιο πιστό, αγαπημένο αφοσιωμένο φίλο μας!

Αυτή η αίσθηση αυτό το " κάτι που λείπει..." και που τίποτα δε φαίνεται να γεμίζει αυτό το κενό, είναι για πολλούς από εμάς, το κίνητρο και η αιτία της εκκίνησης μιας αναζήτησης.

Αναζητούμε χωρίς να ξέρουμε τι ακριβώς αναζητούμε, αρχικά. Είναι μια "τυφλή" αναζήτηση...

Ανάλογα με την ιστορία της ζωής του καθενός μας, η εκκίνηση μπορεί να γίνει με οποιαδήποτε αφορμή. Ένα κομβικό σημείο στη ζωή του, που μπορεί να εκδηλωθεί ως ασθένεια,, ενός έρωτα, μιας απώλειας, ενός ατυχήματος, ακόμη και η ανάγκη να δώσουμε νόημα σε αυτή την "πεζή" ζωή. Ή μπορεί απλά η ζωή με τους ευφάνταστους τρόπους της, να μας έδωσε μια γεύση από κάτι... κάτι που υποσχόταν αισθαντικά την προοπτική της κάλυψης του κενού...

Η βαθιά δίψα για κατανόηση της ζωής μας; του εαυτού μας; είναι αρκετά ασαφή και συγκεχυμένα σε αυτό το σημείο. Η βαθιά δίψα για ελευθερία σχεδόν αδιόρατη... Η βαθιά δίψα για το ποιοι αλήθεια είμαστε μάλλον ακόμη ασυνείδητη.

Πάραυτα το ταξίδι της ΑΝΑΖΗΤΗΣΗΣ, της εξερεύνησης μέσα στο ταξίδι της ζωής που βρίσκεται σε εξέλιξη, έχει ήδη ξεκινήσει...

Ένα ταξίδι γεμάτο υπονοούμενα που μας κλείνει παιχνιδιάρικα το μάτι...

Συνεχίζεται...

Ευαγγελία Τσέλκου